El Jueves – hiszpański odpowiednik Charlie Hebdo

Tygodnik „El Jueves” (taka nazwa bo wychodzi w czwartki) to jakby hiszpański odpowiednik francuskiego „Charlie Hebdo”. Lewicowy, sarkastyczny, czasem niesmaczny czasem niesamowicie zabawny i przenikliwy zupełnie jak Ch. Hebdo właśnie. Pomyślałem, że fajnie będzie zapoznać Polaków z tym pisemkiem, mimo iż w większości spraw znajduję się na prawo od redakcji, która podziela naiwne i typowe dla lewicy przekonanie, że wojny wybuchają wyłącznie z powodów czysto politycznych, a jeszcze bardziej gospodarczych, czyli z powodu chciwości burżujów, królów itd. Taki outlook sugeruje okładka: „ich wojny nasi zabici”.

Redakcja wyśmiewa zarówno decyzję brytyjskiego rządu, który uznał tampony za wyrób luksusowy i stąd większe ich opodatkowanie, i śmiesznie małą hiszpańską kwotę uchodźców z Syrii.

WP_20151122_004 - Kopia

Redakcja El Jueves jest ostra wobec kleru czy to tajlandzkiego czy watykańskiego. Oto dwóch księży dziwi się, że mnisi buddyjscy płacili za seks nieletnim, a przecież można ich mieć za darmo.

WP_20151122_005 - Kopia

W sprawie zamachów w Paryżu El Jueves zwala winę na Hollende’a naiwnie sądząc, że atak był spowodowany wyłącznie francuską aktywnością w Syrii. Ostentacyjnie wymienia się liczbę ofiar różnych konfliktów pozaeuropejskich, sugerując jakby, że reakcja na zamach w Bataclan była przesadna, skoro w innych częściach świata są krwawsze starcia. Między linijkami widzimy tu pewne antykolonialne skrzywienie typowe dla lewicy.

WP_20151122_006

Znacznie wyższego lotu jest komiks o Franco, któremu poświęcony jest cały numer. Franco wraca do współczesnej Hiszpanii, i w sumie jest z niej zadowolony; rządzi w końcu prawicowa PP, socjaliści z PSOE nie popierają już katalońskiego separatyzmu/autonomii. Jest sojusz z USA (oczywiście ośmieszony jako antymasoński i antykomunistyczny, pewnie redakcja jest też masońska haha), protesty się dość żwawo rozbija itd (Ley Mordaza), frankistowscy sędziowie nadal na urzędach, tylko logo PP nie podoba się Francisco Franco. Wszystko mocno skrzywione, ale zabawne.

WP_20151122_011

Tu redakcja przypomina frankistowskie pochodzenie/przeszłość niektórych polityków Partido Popular.

WP_20151122_012

Tu mamy fikcyjny wywiad z Franco. Zabawny poza czepianiem się szefa Ciudadanos – partii unionistyczno-liberalnej Alberto Rivery, w którym fikcyjny Franco widzi swego następcę.

WP_20151122_015

Tutaj duch Franco odwiedza redakcję, zabawne choć niektórych kontekstów nie czuję:

WP_20151122_019

Czy gazeta jest oświeceniowa. Hmmm… jest chyba na to zbyt jednoznacznie socjalistyczna, dogmatycznie pacyfistyczna i prokatalońska, no i zawiera horoscopo (sic!), ale mimo wszystko jest ciekawa a rysownicy mają spory talent.

WP_20151122_035

Saludos de Posnania!
Pedro Napierales

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mój dziadek - Edmund Harwas (1912-1996)

Obraz
Edmund Harwas (ur. 23 grudnia 1912 w Hagen, zm. 27 kwietnia 1996 w Poznaniu) – polski filozof, pedagog społeczny, andragog, docent UAM, specjalista z dziedziny oświaty dorosłych i kierownik zakładu na UAM zajmującego się ta problematyką, uczestnik kampanii wrześniowej. Syn Jana Harwasa, urzędnika pocztowego, i jego żony Franciszki. Był młodszym z ich dwóch synów. Jego brat Jan Harwas zginął rozstrzelany przez Niemców w sierpniu 1944, jako działacz francuskiego podziemia – Resistance. Edmund Harwas urodził się w Hagen, ponieważ jego rodzice zostali wcześniej przesiedleni w głąb Rzeszy. Po powrocie z Niemiec w 1918, rodzina zamieszkała w Rogoźnie Wielkopolskim. Tam Edmund Harwas chodził do szkoły elementarnej i gimnazjum klasycznego im. Przemysława. W 1930 roku zdał maturę i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego. W 1936 obronił pracę magisterską z nauk filozoficznych. W latach 1938–1939 studiował pedagogikę na Wydziale Prawno-Ekonomicznym. W styczniu 1939 podjął p...
Czytaj więcej

Japońskie podejście do religii. Religia dla ludzi a nie odwrotnie

Obraz
  Mam wrażenie, że na Zachodzie podejście do życia religijnego się zmienia, dlatego katolickie i baptystyczne elitki stają się tak panikarsko agresywne. Jako ateista, nie uznaję boskości, a tzw. świat duchowy z filozofią, religia i sztuką, uważam za wykwit materialnej kultury, niemniej jednak fascynują mnie różne podejścia do religijności. Zajmując się szerzej różnicami między Japonią i Chinami a Zachodem zauważyłem, że ludzie Zachodu maja tendencję do służenia religii, podczas gdy ludzie Wschodu do używania jej. Stąd choć zdarzają się w Azji agresywniejsze ruchy religijne (Birma, BJN w Indiach, nacjonalistyczny pseudoszintoizm japoński XIX wieku), Azjaci a zwłaszcza Japończycy, którzy często wierzą tylko w duchy zmarłych, czego zwykle nie odbierają jako nieracjonalne, uważają, że to religia ma służyć człowiekowi, a nie odwrotnie. To nie Kościoły mają wpływać na ustawy o aborcji itp, tylko człowiek prywatny poszukujący życia religijnego ma zajrzeć do świątyni by poprawić ...
Czytaj więcej

Japońska kultura bezpieczeństwa

Obraz
  Oto mój nowy artykuł opublikowany w ramach monografii: Marian Kopczewski, Anna Kurkiewicz, Stanisław Mikołajczak (redakcja naukowa), Paradygmaty badań nad bezpieczeństwem, Jednostki, grupy i społeczeństwa, t. 1, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa w Poznaniu. Poznań 2015, ISBN: 978-83-65096-18-0 Piotr Napierała Japońska kultura bezpieczeństwa Japonia jest krajem położonym w wyjątkowo aktywnym sejsmicznie rejonie świata. Jednocześnie jednak jest to kraj zamożny, a więc nie całkiem bezradny wobec wyzwań rzucanych człowiekowi przez żywioły. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie charakterystycznych cech japońskiego podejścia do zapewnienia bezpieczeństwa populacji swego kraju. Ponieważ kraje nawiedzają często trzęsienia ziemi, uderzenia niszczących fal tsunami i tajfuny (te ostatnie zwykle uderzają w Japonię tylko swymi „ogonami”, koncentrując siły na Filipinach), Japończycy mają reputację ludzi odważnych i zorganizowanych, niczym niewzruszonych i zdyscyplinowanych, oraz ...
Czytaj więcej