Madera 300 lat temu

 Atlantyckie prowincje Portugalii; dwa archipelagi: Madera i Azory[1] nigdy nie były koloniami, bo odkryte w XV w nie miały rodzimej ludności. Archipelag Madery zajmuje 796 km², z czego   większa wyspa Madera – 741 km², a mniejsza – Porto Santo – resztę > Pozostałe wysepki archipelagu są małe i niezamieszkałe.   Od XV wieku organizowano na Maderze plantacje cukru, pod okiem specjalistów z Włoch. Aż do XVII wieku te plantacje były podstawą lokalnej ekonomii. W XVI wieku zatrudnieni na plantacjach niewolnicy stanowili już 10% ludności. Stolica Madery, Funchal grało istotną rolę w organizowaniu wypraw odkrywców.

mad1

Il. 1. Stolica Madery Funchal na mapie z XVII wieku, źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1e/Madeira_Ancient_Map2.JPG

W 1617 roku algierscy piraci pojmali 1200 ludzi z Porto Santo. W XVII wieku produkcja cukru przeniosła się do Brazylii, São Tomé i Príncipe, więc podstawą gospodarki Madery zostało wino. Brytyjczycy okupowali wyspę w latach 1907-1814 broniąc ją w ten sposób przed apetytami Francji.  W XVII I XVIII wieku poważny kryzys ekonomiczny wygnał wielu mieszkańców Madery do kolonii w Ameryce. Na Maderze, ludzie cierpieli głód i nędzę. W 1747 roku D. John V zarządził dobrowolną rekrutację małżonków do zasiedlenia wyspy Santa Catarina. W 1751 roku, gubernator Manuel Saldanha da Gama pisał, że w niektórych portach na wyspie, ludzie jedli tylko korzonki i kwiaty: ( Nalguns portos da Ilha, o povo só se alimentava de raízes, flor de giesta e frutos)[2].

 


[1] Na obu archipelagach działały i działają mało poważne ruchy narodowowyzwoleńcze, chcące ich przyłączenia do USA, gdzie żyje więcej emigrantów z wysp niż w Portugalii, vide: Ibidem, s. 25.

[2] SANTOS, Maria Licínia Fernandes dos – „O recrutamento de casais madeirenses para o Brasil no século XVIII”. Cap. III de Os Madeirenses e a Colonização do Brasil. Região Autônoma da Madeira. Centro de Estudos de História do Atlântico, 1999.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mój dziadek - Edmund Harwas (1912-1996)

Obraz
Edmund Harwas (ur. 23 grudnia 1912 w Hagen, zm. 27 kwietnia 1996 w Poznaniu) – polski filozof, pedagog społeczny, andragog, docent UAM, specjalista z dziedziny oświaty dorosłych i kierownik zakładu na UAM zajmującego się ta problematyką, uczestnik kampanii wrześniowej. Syn Jana Harwasa, urzędnika pocztowego, i jego żony Franciszki. Był młodszym z ich dwóch synów. Jego brat Jan Harwas zginął rozstrzelany przez Niemców w sierpniu 1944, jako działacz francuskiego podziemia – Resistance. Edmund Harwas urodził się w Hagen, ponieważ jego rodzice zostali wcześniej przesiedleni w głąb Rzeszy. Po powrocie z Niemiec w 1918, rodzina zamieszkała w Rogoźnie Wielkopolskim. Tam Edmund Harwas chodził do szkoły elementarnej i gimnazjum klasycznego im. Przemysława. W 1930 roku zdał maturę i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego. W 1936 obronił pracę magisterską z nauk filozoficznych. W latach 1938–1939 studiował pedagogikę na Wydziale Prawno-Ekonomicznym. W styczniu 1939 podjął p...
Czytaj więcej

Japońskie podejście do religii. Religia dla ludzi a nie odwrotnie

Obraz
  Mam wrażenie, że na Zachodzie podejście do życia religijnego się zmienia, dlatego katolickie i baptystyczne elitki stają się tak panikarsko agresywne. Jako ateista, nie uznaję boskości, a tzw. świat duchowy z filozofią, religia i sztuką, uważam za wykwit materialnej kultury, niemniej jednak fascynują mnie różne podejścia do religijności. Zajmując się szerzej różnicami między Japonią i Chinami a Zachodem zauważyłem, że ludzie Zachodu maja tendencję do służenia religii, podczas gdy ludzie Wschodu do używania jej. Stąd choć zdarzają się w Azji agresywniejsze ruchy religijne (Birma, BJN w Indiach, nacjonalistyczny pseudoszintoizm japoński XIX wieku), Azjaci a zwłaszcza Japończycy, którzy często wierzą tylko w duchy zmarłych, czego zwykle nie odbierają jako nieracjonalne, uważają, że to religia ma służyć człowiekowi, a nie odwrotnie. To nie Kościoły mają wpływać na ustawy o aborcji itp, tylko człowiek prywatny poszukujący życia religijnego ma zajrzeć do świątyni by poprawić ...
Czytaj więcej

Japońska kultura bezpieczeństwa

Obraz
  Oto mój nowy artykuł opublikowany w ramach monografii: Marian Kopczewski, Anna Kurkiewicz, Stanisław Mikołajczak (redakcja naukowa), Paradygmaty badań nad bezpieczeństwem, Jednostki, grupy i społeczeństwa, t. 1, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa w Poznaniu. Poznań 2015, ISBN: 978-83-65096-18-0 Piotr Napierała Japońska kultura bezpieczeństwa Japonia jest krajem położonym w wyjątkowo aktywnym sejsmicznie rejonie świata. Jednocześnie jednak jest to kraj zamożny, a więc nie całkiem bezradny wobec wyzwań rzucanych człowiekowi przez żywioły. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie charakterystycznych cech japońskiego podejścia do zapewnienia bezpieczeństwa populacji swego kraju. Ponieważ kraje nawiedzają często trzęsienia ziemi, uderzenia niszczących fal tsunami i tajfuny (te ostatnie zwykle uderzają w Japonię tylko swymi „ogonami”, koncentrując siły na Filipinach), Japończycy mają reputację ludzi odważnych i zorganizowanych, niczym niewzruszonych i zdyscyplinowanych, oraz ...
Czytaj więcej