Walencja 300 lat temu

 W wieku XVIII Walecja, stolica Reino de Valencia, była miastem o historii pełnej chwały. Już w połowie XV wieku miała około 75 000 mieszkańców, a w interesującej nas epoce, a ściślej mówiąc w roku 1787 -103.918 mieszkańców . Osiemnastowieczna Walencja była miastem tętniącym życiem, organizującym dziesiątki fet i procesji ku czci poszczególnych świętych.

w1

Il. 1. Nowożytna Walencja, źródło: http://es.wikipedia.org/wiki/Archivo:Valencia_trinquet-de-l%27hospital.jpg (dostęp: 5.08.2011 r.)

Do 1707 miasto było stolicą królestwa pozostającego pod zwierzchnictwem Aragonii. W Walencji żywa była pamięć o rebelii z 1693 roku. Lud przyjął z tego powodu postawę buntowniczą licząc na odzyskanie dawnych walenckich przywilejów (bano się francuskiego absolutyzmu Filipa Brurbona), szlachta zaś pozostała bierna. W roku 1705 flota aliantów wysadziła desant w Walencji, w tym 2 agentów, którzy mieli przemówić do ludu w imieniu pretendenta habsburskiego. Jeden z nich Francisco Garcia był liderem rewolty z 1693 roku. Arcyksiążę Karol, by zjednać sobie mieszkańców, podnosił sądowy status miast. Bandy chłopów odmawiały płacenia danin szlachcie i okupowały ich majątki. Przestraszony nieco rozmiarem tej anarchii, Karol nakazał im przynajmniej nadal płacić Kościołowi .

W 1706 roku miasto zajęli Anglicy i inni sprzymierzeńcy Karola Habsburga (los austracistas, imperiales, aguiluchos, vigatans, maulets, archiduquistas, carolistas, lub: carlistas, cyzli przeciwnicy: borbónicos, angevinos, felipistas czy też: botiflers), którzy udaremnili kilka prób ich wyrzucenia. Odeszli dopiero po zwycięstwie wojsk Filipa V dowodzonych przez marszałka Berwicka pod Almansą (25 kwietnia 1707 r.) nad aliancka armia lorda Galway. Jak pisał Berwick, miasto trzeba było zdobywać dom po domu . Samo miasto Walencja nie poparło żadnej ze stron konfliktu. Wyrzucono z miasta tych, którzy chcieli wziąć w nim udział. Podczas walk austracistas rabowały te miasta, które nie były im przychylne, a potem wojska zwycięskiego Filipa V robiły to samo.

Filip V odebrał Walencji przywileje (fueros) i spalił pobliskie miasteczko Xàtiva. Prawa kastylijskie zastąpiły dawne prawa prowincji, której Walecnja straciła honor bycia stolicą. Stolicę przeniósł bowiem Filip V do Orihuela. Była to kara za sprzymierzenie się miasta i całej prowincji z Habsburgiem. Wprowadzono opłaty kastylijskie, oraz wojska do cytadeli. Wojska kwaterować będą do 1762 roku także w starej giełdzie jedwabniczej – Llotja de la Seda. Król Filip V przejął kontrolę nad wyborem urzędników municypalnych.

Joan Baptista Basset i Ramos (1654-1728) i inni żołnierze z Walcencji (Josep Vicent Torres, Francesc Maians) zostali uwięzieni przez Burbonów pod wodzą ks. de Berwick po upadku Barcelony. Dopiero traktat hiszpańsko-austriacki z 1725 roku doprowadził do obustronnego uwolnienia jeńców. Dekrety Nueva Planta oznaczały dla Królestwa Walencji to samo co analogiczne ograniczenia wobec Katalonii, z tą różnica, że ta ostatnia zdołała z czasem cofnąć niektóre punkty.
W latach 1812–1813 Walencja była okupowana przez Francuzów.

żródła: Instituto Nacional de Estadística – http://es.wikipedia.org/wiki/Valencia#Historia
J. Lynch, Bourbon Spain, s. 39-40.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mój dziadek - Edmund Harwas (1912-1996)

Obraz
Edmund Harwas (ur. 23 grudnia 1912 w Hagen, zm. 27 kwietnia 1996 w Poznaniu) – polski filozof, pedagog społeczny, andragog, docent UAM, specjalista z dziedziny oświaty dorosłych i kierownik zakładu na UAM zajmującego się ta problematyką, uczestnik kampanii wrześniowej. Syn Jana Harwasa, urzędnika pocztowego, i jego żony Franciszki. Był młodszym z ich dwóch synów. Jego brat Jan Harwas zginął rozstrzelany przez Niemców w sierpniu 1944, jako działacz francuskiego podziemia – Resistance. Edmund Harwas urodził się w Hagen, ponieważ jego rodzice zostali wcześniej przesiedleni w głąb Rzeszy. Po powrocie z Niemiec w 1918, rodzina zamieszkała w Rogoźnie Wielkopolskim. Tam Edmund Harwas chodził do szkoły elementarnej i gimnazjum klasycznego im. Przemysława. W 1930 roku zdał maturę i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego. W 1936 obronił pracę magisterską z nauk filozoficznych. W latach 1938–1939 studiował pedagogikę na Wydziale Prawno-Ekonomicznym. W styczniu 1939 podjął p...
Czytaj więcej

Japońskie podejście do religii. Religia dla ludzi a nie odwrotnie

Obraz
  Mam wrażenie, że na Zachodzie podejście do życia religijnego się zmienia, dlatego katolickie i baptystyczne elitki stają się tak panikarsko agresywne. Jako ateista, nie uznaję boskości, a tzw. świat duchowy z filozofią, religia i sztuką, uważam za wykwit materialnej kultury, niemniej jednak fascynują mnie różne podejścia do religijności. Zajmując się szerzej różnicami między Japonią i Chinami a Zachodem zauważyłem, że ludzie Zachodu maja tendencję do służenia religii, podczas gdy ludzie Wschodu do używania jej. Stąd choć zdarzają się w Azji agresywniejsze ruchy religijne (Birma, BJN w Indiach, nacjonalistyczny pseudoszintoizm japoński XIX wieku), Azjaci a zwłaszcza Japończycy, którzy często wierzą tylko w duchy zmarłych, czego zwykle nie odbierają jako nieracjonalne, uważają, że to religia ma służyć człowiekowi, a nie odwrotnie. To nie Kościoły mają wpływać na ustawy o aborcji itp, tylko człowiek prywatny poszukujący życia religijnego ma zajrzeć do świątyni by poprawić ...
Czytaj więcej

Japońska kultura bezpieczeństwa

Obraz
  Oto mój nowy artykuł opublikowany w ramach monografii: Marian Kopczewski, Anna Kurkiewicz, Stanisław Mikołajczak (redakcja naukowa), Paradygmaty badań nad bezpieczeństwem, Jednostki, grupy i społeczeństwa, t. 1, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa w Poznaniu. Poznań 2015, ISBN: 978-83-65096-18-0 Piotr Napierała Japońska kultura bezpieczeństwa Japonia jest krajem położonym w wyjątkowo aktywnym sejsmicznie rejonie świata. Jednocześnie jednak jest to kraj zamożny, a więc nie całkiem bezradny wobec wyzwań rzucanych człowiekowi przez żywioły. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie charakterystycznych cech japońskiego podejścia do zapewnienia bezpieczeństwa populacji swego kraju. Ponieważ kraje nawiedzają często trzęsienia ziemi, uderzenia niszczących fal tsunami i tajfuny (te ostatnie zwykle uderzają w Japonię tylko swymi „ogonami”, koncentrując siły na Filipinach), Japończycy mają reputację ludzi odważnych i zorganizowanych, niczym niewzruszonych i zdyscyplinowanych, oraz ...
Czytaj więcej